مدرسه علمیه مشکوة تهران

روزی عربی مستمند که از گرسنگی در رنج بود به خدمت پیامبر خدا^{«صلی الله علیه و اله»}رسیده ، از درد گرسنگی به ان سرور شکوه کرد.رسول خدا ^{«صلی الله علیه و اله»}طبق معمول از مسلمانان کمک خواست ، که آن مرد گرسنه را مهمان خود کنند، باز طبق معمول علی ^{«علیه السلام»}اظهار امادگی کرد و عرب را به خانه خود اورد و از فاطمه ^{«سلام الله علیها»} در این باره کمک خواست. زهرا^{«سلام الله علیها»} گفت: ما طعامی- جز به اندازه یخوراک یه بچه - نداریم، ولی ان را به مهمان خود می دهیم و خود در گرسنگی بسر می بریم.
فاطمه ^{«سلام الله علیها»} با توافق اميرالمؤمنين^{«علیه السلام»}، بچه‏ها را بدون طعام- به هر طريقي بود- خوابانيد و خود نيز گرسنه ماند و علي ^{«علیه السلام»}چراغ را- به بهانه معيوب بودن- روشن نكرد و در تاريكي شب از مهمان پذيرايي نمود و او را سير كرد و به مهمان چنين وانمود كرد كه او نيز طعام مي‏خورد، تا مهمان متأثر نگردد.

شب به پايان رسيد و صبح در مسجد حاضر شدند و با پيامبر خدا^{«صلی الله علیه و اله»}ديدار نمودند. رسول خدا ^{«صلی الله علیه و اله»}از ديدن علي ^{«عليه‏السلام»} گريه كرد و گفت: ديشب ملائكه خدا از مهمان‏نوازي شما تعجب كردند و آيه نهم سوره‏ي حشر: «و يؤثرون علي انفسهم و لو كان بهم خصاصة» را در حق شما نازل شد.